Beste jongere,

Weet je nog dat je volwassen werd? Blij, omdat je eindelijk je rijbewijs kon halen. Minder blij, omdat je zelf je zorgverzekering moest gaan betalen. Misschien was je voor je achttiende al volwassen omdat je zorgde voor je broertjes, zusjes en ouders. Of was je op je achttiende nog steeds chips aan het eten op bed en was je kamer een puinhoop? Misschien ben je nu 24 en doe je dat nog steeds. Dat is geen schande, want je mag.

Ik ga je een vraag stellen en je mag er niet te lang over nadenken. Roep hardop wat het eerste in je opkomt.

Wanneer was je het gelukkigst in je leven?

Misschien zit ik ernaast maar ik gok dat je dacht aan een jeugdherinnering. Ik in ieder geval wel. Ik dacht aan de vakantie van 2009. Ik was zestien. Eigenlijk had ik schoolexamens in Amsterdam-Noord. Het ging niet goed op school. En met mij ook niet. Ik wilde creatieve dingen doen; muziek maken, schrijven, optreden en reizen. Ik wilde kritisch kunnen zijn naar mijn cultuur en geloof. Mijn vader vond dat heel onverantwoordelijk. Hij wilde dat ik advocaat werd en me gedroeg. Toch stuurde hij me naar de Verenigde Staten, naar kennissen van de familie die ik nog nooit had ontmoet. Obama was net verkozen tot president. Het was januari. De hemel was blauw en de zon was heet. Er stond een sinaasappelboom in de tuin.

‘Elke dag je bed uitkomen. Aan de slag gaan met iets waar je hart warm van wordt’

Daar, in de tuin van die mensen, heb ik besloten wat ik wilde met mijn leven: de baas zijn over mezelf. Eerst mijn schooldiploma halen en daarna elke dag doen wat ik het allerleukste vind en daar de beste in proberen te worden. Acht jaar later doe ik dat nog steeds. Voor mij is dat vrijheid. Volgens mij, en misschien zit ik er weer naast, gaat het niet om volwassen worden maar om verantwoordelijkheid nemen. Elke dag je bed uitkomen. Aan de slag gaan met iets waar je hart warm van wordt. Met je leeftijdsgenoten werken aan een gezamenlijk doel waarmee je de wereld mooier maakt. En nooit vergeten om mensen te helpen die dat nodig hebben. Deze drie stappen hou ik altijd in mijn achterhoofd:

Informeer: Praat met elkaar, toon interesse, vraag naar elkaars dromen en wensen. Of zeg op z’n minst: Goedemorgen!

Organiseer: Kijk hoe we online de wereld op zijn kop kunnen zetten. Gebruik sociale media om een beweging te starten van jongeren die ook hun verantwoordelijkheid willen nemen.

Handel: Werk dag in dag uit keihard aan je doelen. Verzamel mensen om je heen die dat ook doen. Hou elkaar scherp en sterk.

Geloof me, onze generatie, jij en ik, kan het verschil maken. Door met 2 miljoen jongeren onze stem te laten horen. Door niet alleen te denken aan jezelf maar aan al onze leeftijdsgenoten door het hele land en wat het beste is voor onze toekomst. Neem verantwoordelijkheid voor die vrijheid. Voor die van jezelf en die van een ander. Shit, ik klink nu net als m’n vader. DOE IETS!